هم سنجی تأثیر زوج‌درمانی متمرکز بر هیجان با درمانگری سیستمی مسئله مدار در تعارض زناشویی همسران مردان تحت درمان وابستگی به مواد

کاهش تعارض زناشویی زوجین در روند درمان اختلال وابستگی به مواد می‌تواند عاملی کارساز برای تداوم مداخله و عدم ریزش به شمار آورده شود. این پژوهش با هدف هم سنجی اثربخشی زوج‌درمانی متمرکز بر هیجان و زوج‌درمانی سیستمی مسئله مدار  بر کاهش تعارض زناشویی همسران مردان تحت درمان وابستگی به مواد انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری دربرگیرنده 32 زن و شوهر (64 نفر) بود که مردان خانواده در سال 1395 در مراکز درمان اختلالات مصرف مواد شهر سنندج تحت درمان وابستگی به مواد بودند. از میان آن‌ها 30 زوج دارای شرایط به روش تصادفی در سه گروه یک اندازه 20 نفری گمارده شدند_ دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه (سه گروه 10 زوجی). زوجین گروه‌های آزمایش به‌صورت زوجی طی 11 هفته هر هفته یک نشست 60 دقیقه‌ای، در مداخله‌های جداگانه زوج‌درمانی متمرکز بر هیجان و زوج‌درمانی مسئله مدار  سیستمی شرکت کردند. داده‌های آزمودنی‌های خانم به‌وسیله پرسشنامه تعارض زناشویی ثنایی ذاکر، علاقبند، فلاحتی، هومن (1387) گردآوری شد. برآیند تحلیل کوواریانس نشان داد تفاوت میان گروه‌ها معنی‌دار است (P˂0/01، F=12/194). افزون بر آن برآیند آزمون تعقیبی «کمینه تفاوت معنی‌دار» نشان داد که کاهش تعارض زناشویی در گروه‌های آزمایش در هم سنجی با گروه گواه معنی‌دار بوده (P˂0/01) ولی تفاوت معنی‌داری میان تأثیر دو مدل زوج‌درمانی دیده نشد  (0/209˂ P) برآیندهای این پژوهش نشان داد زوج‌درمانی متمرکز بر هیجان با جایگزین کردن چرخه‌های مثبت به‌جای چرخه‌های منفی تعارض و درمانگری سیستمی مسئله مدار با مهار منابع بیرونی تعارض، تعارض زناشویی را کاهش دادند.